اصفهان

فـصل گـل آمد و فارغ شدن از ما و من است
دل مـن خرم از آن تـازه عـروس چمن است
گـو مـیان گـل و بـلبل چـه حـکایتـها رفت
کـه بنـا گـوش گـل از شرم عقیق یمن است
مـی کــشد رقــص کنان ساقی میخانه سبو
تـا لـب رود کـه هـنـگامـه سرو سمن است
مـی زدایـد زدلـت آتـش تـر گــرد غـمت
هـر که پـرهیز کند از طلبش ، در محن است
اصـفهان اسـت غـرض ، کـعبه خوبان جهان
مـاه تـابنـده کـه دردامـن مـام وطـن است
اصـفهان نـام ولـی نـصف جهانش خوانند
خـاک پـاکش گهر و عنبرو مشک ختن است
پـل خواجـو پل چوبی ، به برش سی و سه پل
در حـریـمش چـمن و سرو گل ونسترن است
یـک منار است در ایـن شهر که جنبان بینی
بعـد گـرمـابه کـه درهـالـه سرکـهـن است
یـادگـار یـست ز شـیخ ایـن دو بنا در عالم
در بهشت است ورا جای که صائب سخن است
مـسجد شیـخ عـجب لـطف وصـفایـی دارد
گــنبد نــیلی آن گو که سماء زمن است
زنــده رودش بـکـند زنـده دل و جـان تـرا
مـی بـرد از دل تو درد کـه تریاق تن است
(هاتف) و (صائب تبریـزی) و (عـبدالــرزاق)
تـا سـخن گـوی شمایند چه جای سخن است
ابن بطوطه چه خوش گفـت چواین شـهر بدید
اصفهان است که در عـلم و هـنر ممتحن است
صـفـت غـمـزه خــوبـان جـهان هم بشنـو
مسـت و زیبا رخ و عاشق کش و مردم فکن است
عندلب ار غرلت دور و گهر می ریزد
در جوار دل تو ، (دانـشیان) جان مــن است
هـم (شهـیر) اسـت ز یـاران ادب پـاک نـهاد
هم ز (نحوی) کـه دبیر کـهن انـجمـن اسـت
(بـختیاری) و (جـوان)، (دعـوتی) و (فـتاحی)
(دانش) و دخت (صنیعی) دل و جان وطن است
(رشتیان)نقش زنـد (پور صـفا) هـم قـلمـش
گـو (فـقیهی) هـنر (صادقیان) روح وتـن است
نــام یـاران دگــــر نـــیـز گـرامی بـادا
همچو (لقمانی) ما لایق هر انجمن است
(( سـرخی )) از حشمت دیرینه دگر هیچ مگو
وقــت نوشیدن و بی پرده قدح خواستن است

--------------------------------------------------------
حافظ شیراز فرموده است:

خوشا شیراز و وضع بى مثالش                 خداوندا نگهدار از زوالش

محمد على عبرت نائینى، از شعر حافظ استقبال نموده و چنین سروده است:



به از شیراز و وضع بى مثالش                 هواى اصفهان و اعتدالتش

نسیم خلد خیزد از جنوبش                 شمیم روح آید از شمالش

ندیده اصفهان را گفت حافظ                 خوشا شیراز و وضع بى مثالش

بود جلف به دنیا آن بهشتى                 که در عقبى نیابد کس همالش

مکن باور که رکن آباد شیراز                 بود چون زنده رود آب زلالش

کمال اصفهان ما دو صد ره                 به است از مردم صاحب کمالش

گرفت اندر جهان بازار دانش                 کمال و رونق از فیض جمالش

شنیدم این سخن از اهل حالى                 که دائم خرم و خوش باد حالش

صفاهان را کسى نصف جهان گفت                 که کوته بود میدان خیالش

اگر باشد جهانى اصفهان است                  مبادا تا جهان باشد زوالش

خصال نیکو از عبرت بیاموز                 که هست از مردم نیکو خصالش